مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران
سال شصت و پنجم شماره 2 (پیاپی 74، اردیبهشت 1386)

در طول دو دهه اخیر میزان تشخیص بیماری سلیاک یا انتروپاتی حساس به گلوتن در اغلب کشورهای غربی و همین طور در کشور ما سیر صعودی قابل توجهی داشته است. پیش از این دوره اغلب پزشکان تصور می کردند که بیماری سلیاک در کشور ما بسیار نادر است و این بیماری را در تشخیص افتراقی بیمارانی که علایمی از سوء جذب داشتند قرار نمی دادند. با ظهور طیف جدیدی از تستهای سرولوژیک که برای بررسی های تشخیصی اولیه بیماری سلیاک استفاده می شوند امکان تشخیص این بیماری بهتر شد. مطالعات فراوانی با استفاده از این تست ها جهت بررسی شیوع بیماری سلیاک در اغلب کشورهای اروپایی، آمریکای شمالی و جنوبی، هند و خاورمیانه انجام شد، نتایج آنها حاکی از این بوده که شیوع سلیاک در اغلب این مناطق بالا است. این یافته بر خلاف تصورات قبلی است که بیماری سلیاک را مخصوص کشورهای اروپایی، خصوصا اسکاندیناوی، می پنداشتند. در کشور ما نیز اولین مطالعات غربالگری توسط مرکز تحقیقات گوارش و کبد دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد و معلوم شد که شیوع این بیماری در ایران نیز بالا می باشد. نکته قابل توجه در مورد نتایج این مطالعات تظاهرات این بیماری است که محدوده به دستگاه گوارش نمی شود و شامل یک طیف وسیع از بی علامتی یا علایم خفیف گوارشی یا عصبی تا سوء تغذیه شدید می باشد. در این نوشتار سعی کرده ایم که با معرفی کارهای علمی که در زمینه بیماری سلیاک در ایران شده اهمیت توجه پزشکان و متخصصین محترم را به در نظر گرفتن این بیماری در تشخیص های افتراقی علایم مرتبط با این بیماری خاطرنشان کرده و از طرف دیگر توجه مسوولین محترم سلامت را جهت فراهم آوردن تسهیلات لازم برای دسترسی این بیماران به رژیم غذایی فاقد گلوتن جلب نماییم.

سپسیس از علل عمده مرگ بیماران بوده و پیامد بیماری، بستگی به پاسخ Th1 و Th2 دارد به طوری که در پاسخ غالب Th2، شدت بیماری افزایش می یابد. هدف این مطالعه ارزیابی ارتباط بین سطوح سایتوکین ها و شدت بیماری می باشد.
یک مطالعه مقطعی جهت بررسی سطوح سلولی سایتوکین ها در بیماران دچار سپسیس و سپسیس شدید در به بیمارستان امام خمینی طی سال های 1383 و 1384 انجام شد. این مطالعه شامل 37 بیمار (24 مرد و 13 زن(بود. بیست و شش بیمار دچار سپسیس و 11 نفر دچار سپسیس شدید بودند. 37 داوطلب سالم به عنوان کنترل بود. میانگین سنی بیماران 57±23.3)محدوده 21 تا 92 سال(بود. بعد از سانتریفوژ کردن نمونه خون کامل بیماران و گروه کنترل، مونوسیت و لوکوسیت را جدا و سپس کشت داده و مقدار IL-12IFN-g, IL-4 و IL-10 با و بدون تحریک سلولی، به روش الیزا اندازه گیری کردیم. ارتباط معنی داری در تولید IFN-g در بیماران سپسیسی با سپسیس شدید و حتی در آنها که فوت کردند با افراد زنده، پیدا نشد، اما سطوح IL-12 در بیماران دچار سپسیس شدید در مقایسه با بیماران دچار سپسیس، کاهش معنی دار داشت (p=0.048) و نیز در افراد فوت شده در مقایسه با زنده مانده ها (p=0.028). همچنین سطوح IL-10, IFN-g و IL-4 در بیماران در مقایسه با گروه کنترل، کاهش معنی دار داشت، اختلاف معنی داری در تولید IL-12 بین دو گروه ذکر شده وجود نداشت. از نظر جنس و سن)بالای 55 و کمتر(، اختلاف معنی داری در تولید سایتوکین ها وجود نداشت.
نتایج ما نشان داد که سلول T کمک کننده غالب در بیماران دچار سپسیس شدید و بیماران فوت شده Th2 است و ارتباط معنی داری در تولید سایتوکین های Th1 و پیشرفت سپسیس وجود دارد و به احتمال قوی، سطوح IL-12 بطور مشخص در بیماران فوت شده و سپسیس شدید، کاهش می یابد.

هدف از این مطالعه، تعیین میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیم حجم اکسیژن مصرفی در ورزشکاران مبتلا به سندرم دیسپلازی بافت همبندی قلب است.
158 ورزشکار جوان با متوسط سنی 16.23±5.48 سال و متوسط دوره فعالیت های ورزشی 5.2±4.6 سال انتخاب شدند، گروه کنترل شامل 25 ورزشکار سالم بود. مبتلایان به این سندرم به چهار گروه تقسیم شدند گروه 1: پرولاپس میترال، گروه 2: افزایش کورد در حفره بطن چپ، گروه 3: پرولاپس میترال و هم وجود افزایش کورد در حفره بطن چپ)هر دو(، گروه 4: هم پرولاپس میترال و هم نارسایی میترال داشتند. تمام ورزشکاران توسط دستگاه اکوکاردیوگرافی و دوچرخه ارگومتر بررسی و آریتمی های آنها توسط هولتر ثبت شد.
میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیم حجم اکسیژن مصرفی در گروهی که هم پرولاپس و هم نارسایی میترال داشتند کمتر از گروه های دیگر است (p<0.05). شایع ترین آریتمی ها در ورزشکاران با افزایش غیر طبیعی رشته های عضلانی در حفره بطن چپ)گروه (2، سندرم رپولاریزاسیون زودرس بطنی و سندرم ولف- پارکینسون- وایت است. میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیم حجم اکسیژن مصرفی نیز در ورزشکارانی که دارای ولف- پارکینسون- وایت هستند، نسبت به کسانی که فاقد این آریتمی اند، کمتر می باشد (p<0.05).
هر چه ناهنجاری پیشرفته تر باشد میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیمم حجم اکسیژن مصرفی پایین تر است. با این که افزایش غیر طبیعی رشته های عضلانی در حفره بطن چپ جزیی از این سندرم است ولی میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیمم حجم اکسیژن مصرفی در حد نسبتا نرمالی است. زمانی که ورزشکاران همزمان با این ناهنجاری اختلالات ریتمی هم داشته باشند میزان ظرفیت کار فیزیکی و ماکزیمم حجم اکسیژن مصرفی کمتر از حد نرمال می شود.

زایمان زودرس به زایمان قبل از هفته 37 حاملگی اطلاق می شود و احتمال عود آن در حاملگی های بعدی حدود 8-6% می باشد. سابقه وضع حمل زودرس ارتباط مستقیمی با زایمان زودرس بعدی دارد. بزرگترین علت مرگ نوزادان در کشورهای پیشرفته تولد نارس است اما مهمتر از آن ناتوانی های ماندگار در نوزادان بازمانده نارس است که این مساله برای خانواده و جامعه مشکلات اقتصادی زیادی را ایجاد می کند. پس با یافتن عوامل موثر در عود می توان از شیوع این عارضه اجتناب ناپذیر پیشگیری کرد. هدف این مطالعه بررسی عوامل خطر برای عود زایمان زودرس در میان زنان با سابقه زایمان زودرس قبلی است.
در این مطالعه که به روش شاهد موردی آینده نگر انجام شد مراجعین به سه بیمارستان دانشگاهی بزرگ شامل بیمارستان امام خمینی، شریعتی و میرزا کوچک خان در فاصله سال های 82-1381 مورد بررسی قرار گرفتند. معیارهای ورود به مطالعه کلیه خانم ها با سابقه زایمان زودرس (36-22 هفته(بودند و معیارهای خروج زایمان شکم اول و مواردی بودند که ختم حاملگی به علت اندیکاسیون پزشکی انجام شده بود. اطلاعات جمع آوری شده در برنامه SPSS ویراست 10 وارد شده و آنالیز آماری با استفاده از T-test, X2 انجام گرفت.
از مجموع 6537 مورد زایمان انجام شده در این سه مرکز 539 مورد زایمان های زودرسی بودند که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، که از این تعداد 47 مور آن عود زایمان زودرس بود)گروه مورد(و 492 نفر در گروه شاهد قرار گرفتند. شیوع عود زایمان زودرس %8.7 بود.
اشکالات آناتومیک رحم، بیماری های زمینه ای مادر از قبیل قلبی، کلیوی، تیروئیدی و نیز گروه خونی A با عود زایمان زودرس رابطه معنی دار داشتند.

درد حین تزریق پروپوفول از عوارض شایعی است که منجر به ناراحتی بیمار می شود. روش های متعددی جهت کاهش این درد بکار رفته که نتایج متفاوتی داشته اند. هدف از این مطالعه بررسی اثر سولفات منیزیم بر شدت درد ناشی از تزریق پروپوفول است.
در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور، 100 بیمار 50-20 ساله با کلاس ASA، کلاس II و I که کاندید اعمال جراحی الکتیو بودند، در سال 1384 و در بیمارستان شریعتی، بطور تصادفی در دو گروه 50 نفری قرار گرفتند. در هر دو گروه از هر دو دست بیمار وریدی شماره 20 گرفته شد. در گروه اول: به طور همزمان سولفات منیزیم 10% از یک دست و نرمال سالین هم حجم آن از دست دیگر به عنوان پیش دارو و در گروه دوم: سولفات منیزیم 10% از یک دست و لیدوکائین 1% از دست مقابل در عرض 30 ثانیه تزریق شد. حجم تمام داروها 2ml بود. بعد از 30 ثانیه 2ml پروپوفول 1% به طور همزمان از پشت هر دو دست تزریق می گردید شدت درد براساس Verbal Analogue Scale از بیمار سوال و ثبت می شد.
نتایج در گروه اول متوسط درد در دست با پیش داروی منیزیم 1.46±1.07 و در دست با نرمال سالین 4.56±2.15 بود (p=0.001). در گروه دوم متوسط درد در دست با سولفات منیزیم 0.82±1.34 و در دست با لیدوکائین 0.78±1.07 بود (p=0.86).
این مطالعه نشان داد که پیش درمانی با سولفات منیزیم داخل وریدی تفاوت معنی داری با لیدوکائین در کاهش درد حاصل از تزریق وریدی پروپوفول ندارد ولی هر دو دارو نسبت به نرمال سالین تاثیر بیشتری دارند.

اختلالات تصویربرداری در سینوس های پارانازال به عنوان یک یافته اتفاقی در MRI در مقالات ذکر شده است ولی شیوع آنها در ایران مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه بررسی این یافته ها در سینوس های پارانازال و همینطور بررسی شیوع، محل درگیری و نوع اختلالات سینوس های پارانازال می باشد.
تصاویر T2-weighted MRI در 256 بیمار که مبتلا به بیماری های غیر از بیماری های مربوط به سینوس های پارانازال بودند بین سال های 82-81 مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها براساس موقعیت آناتومیکی و شاخص های تصویربرداری اختلالات موجود بررسی و اطلاعات موجود در فرم های مخصوص براساس وجود کدورت سینوس ها، ضخیم شدگی مخاطی به میزان مساوی یا بزرگتر از پنج میلی متر بود، وجود سطح مایع- هوا، کیست احتباسی و پولیپ ثبت گردید و یک طرفه یا دو طرفه بودن درگیری و انحراف سپتوم نیز مورد بررسی قرار گرفت.
اختلالات سینوس در 110 بیمار (%42.9) از 256 بیمار دیده شد. سینوس ماگزیلا (%66.4) و پس از آن سینوس اتموئید (%63.6) شایع ترین محل درگیری بودند. شایع ترین اختلال ضخم شدگی مخاط بود. انحراف سپتوم به میزان معنی داری در بیمارانی که سینوزیت داشتند بالاتر بود (29% در مقابل (P<0.01-%19.1. 23.4% از بیماران انحراف سپتوم داشتند که بصورت معنی داری در بیماران با سینوزیت بیشتر بود (29% در مقابل %19.1، (P<0.01. با بررسی بر روی شرح حال بیماران دارای اختلال سینوس معلوم گردید که 85% از آنها از سرفه، گرفتگی بینی، ترشحات بینی، درد فاسیال و ترشحات پشت حلق (PND) شکایت داشتند و در 24% آنها شخیص سینوزیت مزمن داده شده بود.
نتایج نشانگر شیوع بالای اختلالات اتفاقی در سینوس های پارانازال بود که با مشکلات اصلی بیمار که مراجعه کرده بودند مرتبط نبود.

در حال حاضر بهترین دسترسی عروقی جهت همودیالیز مزمن، فیستول شریانی وریدی می باشد اما میزان بالایی از شکست زودرس در این فیستول ها گزارش شده است که باعث افزایش هزینه و عوارض در این بیماران بوده است. در این مطالعه سعی شده است میزان ارزش معاینه فیزیکی در انتهای عمل توسط جراح، در پیش بینی احتمالی شکست زودرس فیستول مشخص گردد.
در یک مطالعه توصیفی- تحلیلی از تیر ماه 1377 تا اسفند 1381 در بخش های جراحی بیمارستان امام خمینی، توسط دو جراح برای 326 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی 354 فیستول شریانی وریدی، گذاشته شد. نوع کارکرد فیستول در انتهای عمل از نظر جراح به پنج گروه تقسیم شد: 1- تریل در سیستول و دیاستول 2- تریل سیستولیک 3- سوفل 4- نبض 5- عدم کارکرد. در روزهای بعد از عمل، همان جراح مجددا کارکرد فیستول را از نظر بالینی ارزیابی کرده است و در صورتی که تریل یا سوفل وجود نداشته است، آن فیستول شکست خورده تلقی شده است.
میزان شکست زودرس، در 354 فیستول شریانی وریدی، 12.7% بود. این میزان از 3.5% در گروه تریل در سیستول و دیاستول به 62.5% در گروه عدم کارکرد رسیده است (P<0.001). ارتباط آماری معنی دار بین میزان شکست زودرس باسن، جنس، جراح و محل فیستول گذاری وجود نداشت.
اگر در انتهای عمل، فیستول فقط نبض دارد و یا از کارکرد آن راضی نیستیم، بهتر است در آن جلسه اقدام به فیستول گذاری در محل دیگر نکنیم و بعد از پیگیری بیمار در روزهای بعد، تصمیم گیری نماییم.

این مطالعه به منظور بررسی تظاهرات بالینی و میزان مرگ و میر در نوزادان مبتلا به سپتی سمی انجام گرفت.
در این مطالعه 104 نوزاد بستری در بیمارستان مرکز طبی کودکان (50 مونث و 54 مذکر(که از مهر ماه سال 1373 لغایت شهریور 1374 با تشخیص سپتی سمی بستری و درمان شده بودند به صورت گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفت براساس زمان شروع بیماری نوزادان در دو گروه سپتی سمی زود هنگام (50 مورد(و دیر هنگام (54 مورد(مطالعه شدند.
31 مورد (%29.8) اختلالات تنفسی، 57 مورد اختلال در تغذیه، 42 مورد زردی، 25 مورد آپنه و 25 مورد هیپو رفلکسی یافت شد. 73 نوزاد (%70) وزن مساوی یا بالاتر از 2.500 گرم داشتند و در (%30)31 نوزاد وزن زمان تولد کمتر از 2.500 گرم بود. کشت مایع نخاع در پنج مورد مثبت گزارش گردید. از کل 104 نوزاد مورد بررسی تعداد 31 شیرخوار (%43.8) دارای کشت خون مثبت بودند. در بین نوزادان مبتلا سپتی سمی زودرس 16 مورد (%32) در گروه با وزن پایین Low Birth Weight (LBW) قرار داشتند. از مجموع 104 بیمار مورد بررسی، در گروه مبتلا نوع زودرس و دیررس به ترتیب 13 مورد (%26) و 10 مورد (%9.6) مبتلا به مننژیت بودند. میزان مرگ و میر در بیماران مورد بررسی %30 بود.
به دلیل بالا بودن میزان مرگ و میر در نوزادان باوزن پایین پیشنهاد می شود که این گروه از نوزادان از نزدیک تحت مراقبت دقیق پزشکی قرار گرفته و نسبت به شروع آنتی بیوتیک مناسب برای آنها اقدام گردد.

در این مطالعه فراوانی، هیستو پاتولوژی و پیش آگهی تومورهای بدخیم اولیه کبد در کودکان بررسی می شود.
این مطالعه به روش توصیفی و گذشته نگر با جمع آوری اطلاعات کلینیکی، رادیولوژی و پاتولوژیک با تمرکز بیشتر روی فراوانی، اتیولوژی و پیش آگهی بوده است.
طی مدت ده سال (1375-1384)، 30 کودک که با احتمال تومور کبد به مرکز طبی کودکان معرفی شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. سن بیماران از سه ماه تا 12 سال و میانگین سنی آنها 3.8 سال بود.
18 بیمار (60%) مذکر و 12 بیمار (40%) مونث بودند. از کل 30 بیمار، 17 بیمار (55.66%) هپاتوبلاستوم داشتند که از این تعداد، 13 بیمار مذکر و چهار بیمار مونث و در سنین شش ماه تا پنج سال بودند. چهار بیمار (13.33%) مبتلا به نروبلاستوما بودند. سه بیمار (10%) هپاتوسل کارسینوم (HCC) داشتند که هر سه نفر HbasAg+ بودند. دو بیمار (6.66%) هامارتوم مزانشیمال، دو بیمار (6.66%) همانژیوما و دو بیمار (6.66%) رابدومیوسارکوم و لیومیوسارکوم سلول های جدار مجرای صفراوی داشتند. بزرگی شکم و هپاتومگالی در 100% بیماران وجود داشت. زردی پوست و مخاط در دو مورد وجود داشت. آلفا- فیتوپروتئین سرم بیش از 500 ng/ml در 17 مورد (56.66%) بود. تمام بیماران تحت درمان های اختصاصی قرار گرفتند. طول عمر سه ساله در مورد هپاتوبلاستوم 65% و برای %2 HCC بود.
از پروتکل های درمانی خاص موجب بهبود 80% طول عمر شده و شیمی درمانی قبل از جراحی موجب برداشتن کامل تومور می شود.

شانس بهبود خود بخود پرفوراسیون تروماتیک پرده تمپان در صورت رعایت مراقبت های بهداشتی توصیه شده توسط پزشک بالا است. در این مقاله عوامل موثر در میزان بهبودی و الگوی مناسب درمانی جهت درمان این بیماران مورد بررسی قرار گرفته است.
این تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی بوده و روش تحقیق Outcome Study با پیگیری سه ماهه می باشد. 202 بیمار مبتلا به پرفوراسیون تروماتیک پرده تمپان به دو گروه دارای پرفوراسیون کوچک (pinpoint) و بزرگ تقسیم شدند. از تمامی آنها ادیومتری به عمل آمد و به مدت سه ماه از نظر میزان بهبودی، وجود اتوره و نیاز به گذاشتن Paper Patch در پایان ماه دوم مورد پیگیری قرار گرفتند.
در پایان ماه اول میزان بهبودی خود بخودی پارگی های با اندازه کوچک 84.1% و در مورد پارگی های بزرگ 12.5% بود که این میزان در پایان ماه دوم به ترتیب به 99.4% و 50% افزایش یافت در بیمارانی که نکات بهداشتی را رعایت کرده بودند در پایان ماه اول 87.3% بهبودی دیده شد و در بیمارانی که نکات بهداشتی را رعایت نکرده بودند و عفونت و اتوره داشتند تنها 5.6% بهبودی دیده شد. از 17 بیماری که پایان ماه دوم تحت Paper Patch قرار گرفتند. شش نفر بهبودی یافتند.
نتایج بهبودی خود بخودی پرفوراسیون تروماتیک پرده تمپان با اندازه پرفوراسیون و رعایت مراقبت های بهداشتی و پرهیز از ورود آب به گوش ارتباط دارد و بیماران قبل از مداخله جراحی باید بین دو هفته تا سه ماه تحت تحت نظر باشند.

رباط متقاطع قدامی Anterior Cruciate Ligament (ACL) در مفصل زانو به حفظ پایداری دینامیکی هماهنگی حرکتی این مفصل کمک می کند. آسیب ACL تاثیر شدیدی بر عملکرد حکتی زانو و اندام تحتانی فرد می گذارد. در این پژوهش عملکرد حرکتی اندام تحتانی بیمارانی که جراحی بازسازی ACL داشته اند ارزیابی شده است.
ده فرد سالم و یازده بیماری که حداقل شش ماه از زمان جراحی آنها گذشته بود ارزیابی شدند. نمره سه آزمون عملکردی جهش با یک پا شامل یک جهش، طی مسافت در سه جهش متوالی مورب و یک پرش عمودی و نیز گشتاور ایزوکینتیکی کانسنتریک و اکسنتریک عضلات فلکسور و اکستنسور هر دو زانو با دو سرعت 60 و 180 درجه در ثانیه بوسیله دینامومتر ایزوکینتیک اندازه گیری شد.
گشتاور کوادریسپس و نمره آزمون های عملکردی اندام جراحی کمتر از اندام سالم آنها بود. در حالیکه تفاوت معنی داری بین گشتاور و عضلات فلکسور زانوهای هر فرد در گروه جراحی و یا کنترل وجود نداشت. میانگین نمره پرسشنامه IKDCSKEF بیماران هم کمتر از افراد سالم بود. نسبت گشتاور اکستنسوری زانوی جراحی شده به زانوی سالم در گروه جراحی با نسبت نمره آزمون عملکردی اندام جراحی شده به اندام سالم آنها همبستگی معنی دار متوسط تا قوی داشت.
نتایج این یافته ها نشان می دهند که بدنبال جراحی بازسازی ACL و حتی پس از پایان دوره توانبخشی نقص در قدرت کوادریسپس بطور کامل مرتفع نخواهد شد. این نقص در قدرت با نقص در عملکرد ورزشی فرد رابطه متوسط تا قوی دارد. بنابراین در صورت عدم دسترسی به دینامومتر ایزوکینتیک می توان از نسبت نمره آزمون عملکردی اندام مبتلا به سالم برای برآورد قدرت این بیماران کمک گرفت.

اطلاعات موجود نشان می دهد که بین نارسایی عملکرد سیستم پروپریوسپتیو و الگوهای حرکتی ناصحیح با کمردرد مزمن ارتباط وجود دارد. اما کم و کیف این ارتباط چندان روشن نیست. هدف از این تحقیق بررسی اثر یک دوره ورزش درمانی ویژه بر شدت ناتوانی و میزان بهبود انحرافات posture بیماران مبتلا به کمردرد مزمن بود.
تعداد 16 نفر زن مبتلا به کمردرد مزمن و 30 نفر زن سالم با دامنه سنی 20 تا 40 سال بطور داوطلبانه در این پژوهش شرکت نمودند. بیماران به مدت سه ماه تحت ورزش درمانی قرار گرفتند. میزان درد کمر و شدت ناتوانی به ترتیب توسط پرسشنامه های کیوبک و اوسوستری بدست آمد. از یک دستگاه تعادل سنج الکتریکی برای اندازه گیری میزان انحرافات posture)فاصله انحراف مرکز ثقل از محور عمودی مرکز سطح اتکا(در شرایط مختلف استفاد شد. پس از درمان همه متغیرها مجددا اندازه گیری شدند.
میزان ناتوانی و شدت درد کمر بیماران پس از درمان به ترتیب 53% و 58% بهبود یافتند. میانگین کل انحرافات مرکز ثقل در گروه تجربی قبل از درمان 3±0.3 و در گروه شاهد 1.3±0.2 بود که نشان می دهد بیماران 2.3 برابر افراد سالم از انحراف posture بیشتری برخوردار بودن اما پی از درمان با 53% بهبودی، posture بیماران مشابه posture افراد سالم گردید.
بیماران مبتلا به کمردرد مزمن از انحراف posture بیشتری برخوردار بودند. ورزش درمانی منجر به بهبود درد کمر، ناتوانی و انحرافات posture بیماران کمردرد مزمن شد. تمرینات اصلاح posture باید در برنامه درمانی کمردرد گنجانده شود.

کانسر تیروئید یک بدخیمی نادراست و کمتر از 1% نئوپلاسم های بدخیم انسان را شامل می شود هدف از این مطالعه بررسی خصوصیات دموگرافیک و ریسک فاکتورها در مبتلایان به بدخیمی تیروئید در انستیتو کانسر و بیمارستان امام طی سال های 81-71 بود.
براساس یک مطالعه توصیفی گذشته نگر پرونده 20 بیمار طی سال های 81-71 با تشخیص قطعی بدخیمی تیروئید توسط پاتولوژی در انستیتو کانسر و بیمارستان امام خمینی بستری شدند، مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات بیمار از قبیل: سن، جنس، محل آناتومیک، نوع هستوپاتولوژی، سابقه رادیاسیون، سابقه خانوادگی و وجود ندول از پرونده آنان جمع آوری گردید.
از مجموع 320 بیمار مبتلا به بدخیمی تیروئید 68.1% کانسر پاپیلاری، 10.9% کانسر فولیکولار، 10.6% کانسر آناپلاستیک و 9.06% کانسر مدولاری و 1.2% مبتلا به لنفوما بودند.میانگین سنی بیماران 50.2±15.6 سال)محدوده سنی (12-98 بود. 60.6% بیماران مونث و 39.4% مذکر بودند. 22.8% بیماران سابقه ندول و 5% بیماران سابقه رادیاسیون داشتند. از نظر محل آناتومیکی 57.5% موارد در سمت راست و 38.1% در سمت چپ و 4.4% در ایسموس بود. هیچکدام از بیماران سابقه فامیلی مثبت نداشتند.
بدخیمی تیروئید در دهه پنجم زندگی و در جنس مونث شایع تر است در این رده سنی باید به علایم هشدار دهنده این بدخیمی نظیر توده قدامی گردنی، ندول تیروئید و گرفتگی صدا بیشتر توجه شود.

اگر چه سرطان آندومتر، بیماری خانم های پس از یائسگی محسوب می شود، در 3-5% موارد در زنان 40 سال یا جوان تر رخ می دهد. این بیماران اغلب تاریخچه ای از نازایی و در نتیجه تمایل قوی به حفظ باروری دارند. تجویز هورمون ها، در بیماران مبتلا به آدنوکارسینوم آندومتر و هیپرپلازی کمپلکس آتیپیک می تواند درمان پیشنهادی باشد.
معرفی بیمار: در سه بیمار جوان مبتلا به هیپرپلازی آتیپیک و آندوکارسینوم آندومتر نتایج درمان هورمونی گزارش می شود.
درمان طبی برای بیماران جوان مبتلا به کنسر آندومتر گرید I که تمایل به حفظ باروری دارند، قابل قبول می باشد.